24h, so Booking maybe ?

Mamy kto ładniej! 400 słów!

Ps.Na wejście jest 48h ;D

Pierwsza w historii walka wieczoru #SMASH! Widownia mogła zauważyć moją arogancką „rozmowę” z Chrisem w której ten wytykał mi mój wiek oraz zmyślone schorzenia. Pff.. Głupie psychologiczne zagrywki na mnie dziś nie podziałają. Dziś to ja jestem skazany na wygranie. W przeciwnym narożniku wcześniej wspomniany zawodnik który już przygotowuje się do pojedynku, a ja się relaksuje opierając  o narożnik. Rozgrzewam nadgarstki w celu uniknięcia jakieś głupiej kontuzji i daję sędzinie znak, iż możemy zaczynać. Publika już czuje nieprzyjemną atmosferę między nami, a ja.. ja nie czuje nic specjalnego, jednak widzę w oczach mojego rywala strach, który nieudolnie próbuje ukryć pod grą słów. Czas pokazać młodzieniaszkowi, jak obiecałem lekcję walki, której nigdy nie zapomni. Porywistym zamachem prawej ręki rozpoczynam serię ciosów zaciśniętą pięścią która ma nie tylko za zadanie osłabić Sabina. Ma to za zadanie pokazać mój zapał i hart ducha do walki. Szybko wykorzystuję moją większą przewagę siłową, zapędzając go do narożnika położonego za nim, gdzie jeszcze mocniej częstuję go gradem ciosów które są jak deszcz – patrząc ze strony Chrisa są po prostu  wszędzie. Nie kończę ataków tylko dodaje jeszcze ciosy dolnymi kończynami, celowane w podbrzusze. W tej kwestii sędzia nie jest obojętny. Odpycha mnie jak tylko może od narożnika na co mu pozwalam tylko po to aby wydać z siebie dziki okrzyk i jeszcze raz powtórzyć serie dzikich ciosów zarówno rękoma jak i nogami. Gdy arbiter ponownie mnie odpycha ja nie odchodzę, tylko wyciągam szczuplutką i nie obdarzoną mięśniami rączkę oponenta po to aby wyprowadzić go do pionu, a gdy już tam jest wykonuję mu soczysty podbródkowy po którym ten aż pada na mate. WooHoo! Czyżby to miało znaczyć spowolnienie akcji ? Nie! Czekam aż młodzieniec wstanie, a gdy już to robi, ja zachodzę go zza pleców i serwuję Back Suplex.

Widownia powoli zaczyna się rozgrzewać, zupełnie jak ja, lecz stan mojego rywala jest zupełnym kontrastem tego co ja w tej chwili odczuwam. Pozwalam sobie na powolny powrót do pionu przy którym wspierają mnie liny. Aby sprawić sobie „pierwszych” fanów, krzyczę do jednego sektora publiczności: How you doin New York ? … Na co publiczność reaguje głośnymi okrzykami, a damska część piskami, lecz czas wrócić do walki. Chris już powoli sam wstaje, a ja wykonuję na nim Gut Kick, a następnie Swinning Neckbreaker przy ówczesnym odbiciu się od lin.

Shawn Michaels is on the rampage baby…

[387//400]

Czas na dalszą inicjatywę! Nie podnoszę ciała rywala, tylko ustawiam je równolegle nogami do najbliższego narożnika. Chwytam mocno obie nogi i przechylam się do tyłu, dzięki czemu ten inkasuje uderzenie głową o narożnik. Jednak to nie wszystko. Chwytam zaszokowanego przebiegiem zdarzeń Chrisa za rękę i wykonuję potężny Irish Whip w przeciwstawny narożnik, po którym ten odbija się plecami od niego i odruchowo zbliża się w moją stronę. Ja najprościej jak się da schylam się i przerzucam ciało za siebie, wykonując tym samym Back Body Drop

Oponent z impetem przywitał się z matą, a z bólu aż turla się w okolice lin. Czekam aż ten wstanie, a gdy to zrobi, to w odpowiednim momencie biegnę w jego stronę uderzając ręką z takim impetem, że ten bezbronnie wylatuje poza kwadratowy pierścień. Clothesline to Outside panie i panowie!